Op 1 februari 2025 is het 72 jaar geleden dat Nederland werd getroffen door de Watersnoodramp. Deze Ramp wordt jaarlijks herdacht. Er zijn nog altijd overlevenden die de afgelopen jaren steeds meer en vaker details hebben gedeeld over wat zij hebben meegemaakt, in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 en de dagen, weken, maanden en jaren daarna. Voor hen voelt het nog altijd alsof het gisteren is gebeurd. Over de Ramp zijn vele boeken geschreven, films gemaakt, toneelstukken, musicals en ook via muziek komt het weer tot leven.
Anton van Dijken: “Mijn moeder en oma hebben de Ramp overleefd en door de verhalen van mijn moeder ben ik er ook meer bij betrokken geraakt. Ik bezocht bijv de plaats waar zij de Ramp hebben overleefd. Zo zoek ik ook naar manieren om de herinnering aan hun belevenissen levend te houden. Een aantal jaren geleden ontdekte ik dat er ook familieleden zijn overleden en ik dook in hun geschiedenis. Ik realiseerde mij toen nog niet dat er veel meer lijntjes zijn; via stamboomonderzoek weet ik nu dat vele slachtoffers op één of andere manier verbonden zijn aan onze familie. En zo gaat dat natuurlijk met meer tragedies die we herdenken. Onze geschiedenis is onderdeel van onze identiteit.
Het deed mij denken aan de relatie met God. We zijn Zijn kinderen en daardoor met Hem verbonden. Hij gaat mee op onze levensweg, ook tijdens de storm. Hij voelt ons verdriet en deelt daar ook in. God als metgezel, als vriend en niet als een machthebber die aan de touwtjes trekt. Het maakt herdenken niet minder belangrijk, integendeel zelfs maar ik ervaar wel dat verdriet draaglijker wordt, door dat besef.
Hoe gaan we om met tragedies en rampen in de kerk? Doen we dat goed of kan dat beter? Is het een goede basis voor missionair werk? Ik zou er graag eens over van gedachten wisselen. Reacties ontvang ik het liefst via email: ibelievenl1@gmail.com. Alvast bedankt!”