Op 1 februari wordt jaarlijks de Watersnoodramp van 1953 herdacht. Anton van Dijken vindt het een waardevol moment: “Ik ben zelf kind en kleinkind van twee overlevenden, mijn moeder en mijn oma. In de loop van de tijd ben ik steeds sterker gaan beseffen dat dergelijke trauma’s ook onderdeel van mijn leven zijn, door hen. Ik ben erdoor beïnvloed maar het is wel anders; de angsten en verdriet die bij het trauma horen heb ik niet maar voel wel verantwoordelijkheid om het verhaal door te vertellen en de herinnering levend te houden. Pas 50 jaar na de Watersnoodramp is mijn moeder meer gaan delen en is het ook voor mij meer gaan leven.
Los van herdenken, is het volgens mij goed om als generatie die het trauma niet zelf heeft meegemaakt, in contact te komen met elkaar. Ik deed daar al wat ervaringen mee op rondom de 70-jarige herdenking in 2023, die groots was opgezet en veel media-aandacht kreeg. Via een Facebookgroep over de Watersnoodramp deed ik wat contacten op en wisselde verhalen uit met andere kinderen. Contact maken zorgt voor verbinding en daardoor kun je ook bouwen aan iets nieuws.
Ik kan me voorstellen dat er op een zeker moment geen ooggetuigen meer zullen zijn; dat geldt voor de Watersnoodramp maar ook voor andere traumatische gebeurtenissen. Ik denk dat er (nieuwe) missionaire kansen liggen op dit vlak, met name ook via online contact. Juist door die nieuwe verbindingen kunnen ook nieuwe vormen ontstaan. Ik zit al enige tijd in een denkproces over dit onderwerp en hoop er in de komende jaren een meer concrete invulling aan te kunnen gaan geven en ik wil ook deze website gebruiken om er meer over te delen…”
Op 1 februari 2024 publiceerde dagblad BN de Stem een boeiend artikel over herdenken nu en later.